foto: Joris van Bennekom

een ritueel

“Toen ik in India was, zag ik 's ochtends tussen alle drukte van verkeer, mensen,
herrie en afval een mannetje staan, doodstil met alleen een sigaretje in zijn hand.
's Avonds kwam ik weer langs dezelfde plek, het mannetje stond er nog exact hetzelfde;
doodstil met hetzelfde sigaretje in zijn hand op een druk kruispunt.
 Ik vroeg: "Mister, what are you doing here?"
Hij antwoordde: “'I'm practising suma”
('ik oefen het niets doen').”

Moos d’Herripon.

Practising Suma wordt een dans-/muziekritueel met als uitgangspunt: de dialoog tussen verschillende culturen. Op het podium staan twee tapdansers, een klassiek geschoolde danseres en een Indiase muziekgroep met tabla en castagnetten. In het midden ziet het publiek het enige decor: drie houten podia, een voor de Indiase musici, een voor de tapdansers en een voor de klassieke danseres. Kees Wieringa maakt samen met Indiase musici een nieuwe compositie gebaseerd op Indiase raga's, waarin het ritme van de tabla een centrale rol zal spelen.

Practising Suma toont de kunst van het niets doen. Een theaterstuk dat bestaat uit ritme, ritme is emotie, is een kloppend hart, is het bloed ruisend door de bloedvaten. Is het wegtikken van de tijd. Het gaat altijd maar door. Dit maakt ritme tot een universele taal. Het ritme verbindt de culturen. Alle culturen hebben een eigen ritme en heel vaak komen patronen bij elkaar, al lijken ze nog zo ver uit elkaar te liggen.
Op vier houten podia spelen de musici, langs een ‘catwalk’ bewegen de dansers zich. Het publiek zit midden in het decor en wordt zo de voorstelling in gezogen.

Choreografie: Moos d' Herripon. Muziek: Kees Wieringa. Tapdans: Marieke van der Ven en Peter Kuit. Dans: Maaike van de Westeringh en Satishkoemar Makhan, Violist: Jeffrey Bruinsma. Tabla: Niti Ranjan Biswas. Cymbaal/cello Michiel Weidner. Dramaturg: Hans Man in’t Veld. Kostuums: Pieter de Rooy. Techniek: Aurel Pelleg. Podiumbouw: Nico Bakker. Met dank aan Kunsteyssen en Provadja Alkmaar.

In Practising Suma zijn de musici en de dansers twee gelijke partijen die tegen elkaar opgewassen zijn, elkaar kunnen inspireren en samen kunnen gaan. Ooit keek de westerse wereld naar India als een hulpbehoevend land. Anno 2006 is er in India een enorme groei op gang gekomen die de westerse wereld doet realiseren dat de rollen wel eens zouden kunnen worden omgedraaid. Met Practising Suma willen wij een brug slaan en laten zien dat er wel degelijk verbindingen zijn te leggen tussen schijnbaar zeer verschillende culturen, sterker nog: dat het spanningsveld tussen de verschillende culturen krachtig en ontroerend danstheater op kan leveren.

motief
“De tegenstelling tussen meedoen aan de ratrace en proberen geen seconde van het kostbare leven te verspillen en het niets doen, het leven aan je voorbij laten gaan, moet leiden tot Practising Suma.”

doelstelling
Een nieuwe vorm van beleven in de hedendaagse podiumkunst bewerkstelligen. Dans en muziek als ritueel, begin en einde zijn open. Het publiek moet worden aangesproken  en niet worden toegesproken. Deze voorstelling is een belevenis, een ervaring, een reis waarbij de tijd niet meer telt.

de combinatie
De combinatie van Indiase cultuur, tapcultuur en moderne dans zijn nog nooit gebruikt binnen de serieuze podiumkunsten.
De tap wordt geassocieerd met snelle, virtuoze ritmes van Fred Astaire en Hollywood als belangrijkste beeld. De moderne dans heeft haar wortels in  West Europa en Amerika. Een groter contrast is bijna niet denkbaar terwijl de klank, beweging en ritmes zo op elkaar lijken.

vorm
Het publiek kijkt vanuit verschillend perspectief: vanuit de danseres, vanuit de tapdansers of vanuit de musici.

NRC-Handelsblad:

(klikken)

(klikken)
 

(klikken)