(klik)

laatste nieuws: Moos d'Herrripon is artistiek leider Mijzenfestival
zie ook: www.mijzen.nl
Ook is zij een van de makers van de concerten/voorstellingen.

(klik)

Moos d' Herripon studeerde in 1988 af aan de regie-opleiding van de Hogeschool der Kunsten te Utrecht.Tijdens en na deze opleiding werkte zij als actrice bij het theatergezelschap van Flora Verbrugge (heden Rosa Sonnevanck). Met dit gezelschap speelde ze o.a. op het Holland Festival in 1988.

Daarnaast heeft d' Herripon zich toegelegd op oosterse theatervormen, zoals de Balinese maskers, Chinese Opera en Indiase Kathakali. Zij heeft meerdere stages gevolgd bij Ariane Mnouschkine (Theâtre du Soleil) en bij Guy Freixe en George Bigot in Parijs.

Vanaf 1984 heeft Moos zich toegelegd op combinatie dans-theater, later meer op de moderne dans. Moos heeft gedanst bij verschillende gezelschappen in Nederland en België. Als choreograaf was zij actief bij o.a het Zuidelijk Toneel, InDependance, workshop Nationaal Ballet en Springdance.

De laatste jaren werkt zij met haar eigen groep Do Dance. Zij maakte onder andere de voorstellingen 'C in klein' (1996), de kinderdansvoorstelling 'Noem mij maar Boom' (1997), 'Atlas' (1997), en 'Vluchten' (1999).

In haar theaterprojecten komen de volgende zaken aan de orde: hoe muziek, acteren en dans te combineren, hoe de abstracte beweging en de concrete handeling van de personages te verbinden; en hoe het contact met het publiek tot stand te brengen, waarbij passie kan ontstaan tussen dansers, het stuk en toeschouwers. Moos d'Herripon is in haar theater relativerend, stellig, hard, teder en absurd in haar humor.

Moos d'Herripon

Moos d'Herripon was introduced into the world of theatre by Ariane Mnouschkine (Theatre du Soleil). It was Mnouschkine who taught Moos a form of theatre that combined acting, dance and music into one. This form of theatre appealed to Moos very much and it is still the source of inspiration on her quest, how to connect the abstract movement and the concrete action of the characters. Moos wants to achieve passion and direct communication with the audience. Movement, in Moos' work, is therefore never separated from its underlying reasons, the emotional incentives. In each choreography, Moos searches for the physical embodiment of these 'underlying reasons', the unconscious communication between people in particular. Her last two choreographies `Soloduiveldans' and WYSIWYG (What You See Is What You Get)' investigated if and how the musician and dancer can be equal partners and what is communication between dance and music. In her production for Springdance 1994 (`Plaats') she used a technical approach in her search for structures of human relationships.

Moos d'Herripon voert 'Soloduiveldans' uit met pianist Kees Wieringa

coach podiumpresentatie

tapdance

No Body

naar een idee van Moos d'Herripon en Vincent Bijlo
"Ben ik een fout..."

We zitten allemaal vast, muurvast. Vast in ons eigen, kleine, bange kringetje van veronderstellingen. We oordelen, veroordelen, vooroordelen. Alles wat we niet verwachten wijzen we af.
Terwijl het onverwachte leidt tot nieuwe inzichten. Het onverwachte zet je aan het denken, doet je de dingen anders zien. Niemand is fout, tenzij in een oorlog, iedereen mag en moet gezien worden, en zich laten zien. Openheid is het enige antwoord op angst.
Haar witte stok stootte tegen iets aan. Een fiets. Naast de fiets stond een man. Hij vroeg de weg aan iemand, naar de Weltevredenstraat. De aangesprokene moest hem het antwoord schuldig blijven.
“Ik weet de Weltevredenstraat,” zei zij, “daar woon ik.” Ze legde de fietser uit hoe hij moest rijden. Hij bedankte haar, stapte op zijn fiets en reed weg.
Nog geen 30 seconden later hoorde ze hem aan iemand anders de weg naar de Weltevredenstraat vragen. Wie gelooft er nou een blinde. Dan kan ze in de Weltevredenstraat wonen, maar de weg wijzen, nee, sorry, onmogelijk.

Wie gelooft de dove als hij praat over muziek? Wie wil er darten met een spast? Wie wil er trivianten met een verstandelijk gehandicapte?

No Body is een dansvoorstelling op het snijvlak van theater en jeugdzorg en een vervolg op het succesvolle project Lastige Lijven. Hierin speelde de getalenteerde Daan Brouwer de sterren van de hemel. Samen met professionele dansers en een blinde acteur gaat Daan nu werken met meer tekst, van de hand van Vincent Bijlo. Het idee is van Moos d’Herripon.